Hipertansiyon, ateroskleroz ve aterosklerozun en önemli klinik tablosu olan koroner kalp hastalığı için güçlü bir risk faktörüdür. Hipertansiyon, birçok mekanizma ile koroner kalp hastalığına yol açabilir veya miyokard iskemisi eşiğini düşürebilir. Endotel fonksiyonlarındaki bozulma ve bunun sonucu olarak lipoprotein ve lökositlerin endotele permeabilite ve adezyonunun artması, oksidatif streste artış, akut plak rüptürünü tetikleyen hemodinamik stres, miyokard oksijen ihtiyacını artıran sol ventrikül hipertrofisi ve miyokardiyal duvar stresinde (wall stress) artma, bu mekanizmalardan başlıcalarıdır.

Framingham Kohortu’nda hipertansiflerde koroner kalp hastalığı riski normotansiflere göre iki misli artmıştır. Hipertansif hastalarda koroner kalp hastalığının prevalansındaki artışa ilaveten; koroner kalp hastalığının prognozu da normotansiflere göre daha kötüdür. Miyokard infarktüsü sonrası erken mortalitenin, infarktüs öncesi sistolik arter basıncı seviyesi arttıkça yükseldiği bildirilmiştir. Miyokard infarktüsü geçirmiş hipertansif hastaların uzun süreli mortalitesi de hipertansif olmayanlara göre daha fazladır. Diğer taraftan, hipertansiflerde de- diyabetik hastalarda olduğu gibi- sessiz iskemi ve sessiz miyokard infarktüsü sıklığı artar.

Antihipertansif tedavi ile koroner kalp hastalığı riski %20-25 azalmaktadır. Koroner kalp hastalığı da bulunan hipertansif hastada ilk seçilecek ilaç beta-bloker olmalıdır. Beta-bloker ilaçlar miyokard infarktüsü geçirmiş hastalarda erken ve geç mortaliteyi düşürür; kararsız anginalı hastalarda ise miyokard infarktüsüne gidişi azaltır. Kronik stabil anginalı hastalarda beta-blokerler başlıca miyokard oksijen ihtiyacını azaltarak etkili olurlar. Beta-blokerlerin tek başına etkili olmadığı veya kontrendike olduğu durumda, uzun etkili dihidropiridin grubu veya non-dihidropiridin grubu kalsiyum antagonistleri seçilebilir. Hipertansif koroner kalp hastalarında faydası gösterilmiş diğer bir ilaç grubu angiotensin dönüştürücü enzim (ACE) inhibitörleridir.

Koroner kalp hastalığı bulunanların antihipertansif tedavi ile arter basınçlarının ne kadar düşürülmesi gerektiği öteden beri tartışma konusu olmuştur. “J-eğrisi” etkisi inanışının (diyastolik arter basıncının 80-85 mmHg’nin altına düşürülmesiyle koroner olaylarda artma) artık genel bir kaide olmadığı bilinmekle birlikte, son yıllarda gerçekleştirilen birkaç çalışmada, çok düşük diyastolik arter basıncı seviyelerinde koroner perfüzyon basıncının düşmesine bağlı olarak koroner olayların arttığı bildirilmektedir. Dolayısıyla, kritik koroner arter darlığı bulunan hastalarda bu hususa dikkat edilmelidir; fakat bir taraftan da yüksek arter basıncında uygun ve istikrarlı bir düşüşün sağlayacağı faydaların, doğuracağı zararlardan çok daha fazla olduğu unutulmamalıdır.