Hipertansiyon, gerek enflamatuvar ve gerekse dejeneratif lokomotor sistem
hastalıklarında en sık rastlanan komorbidite ve antihipertansifler bu hastalarda
en sık kullanılan ilaçlar durumundadır. Bu nedenle, özellikle lokomotor sistem
hastalıkları ve hipertansiyon arasındaki ilişki son derece önemlidir.
Hipertansiyon, osteoartritli hastalarda en sık rastlanan komorbiditedir (%46).
Osteoartritli hastaların %71’i de antihipertansif ilaç kullanmaktadır. Ayrıca, hipertansiyon
osteoartritte yaşam kalitesini bozan en önemli etmenler arasındadır.
Lokomotor sistem hastalıklarında en sık kullanılan ilaçlar olan antienflamatuvarlar,
Siklo-oksijenaz (COX) inhibisyonu yaparak araşidonik asitten prostasiklin
sentezini engeller. Bunun sonucunda, su ve tuz tutulması artar ve kan basıncı
yükselir. COX inhibisyonunun sıvı ve elektrolit bozuklukları, hipertansiyon, kalp
yetersizliği ve akut böbrek yetersizliği gibi önemli kardiyorenal etkileri mevcuttur.
Üstelik, bu etkiler çeşitli antienflamatuvarlar arasında büyük fark göstermez, ancak
dozla yakın ilişkilidir. Bu bakımdan, COX-1 inhibitörleri ile COX-2 inhibitörleri
arasında fark bulunmaz. NSAID’ler, sadece kan basıncını artırmaz, aynı zamanda
miyokard enfarktüsü ve inme riskini de arttırır.
Lokomotor sistem hastalığı olan hipertansiyonlu kişilerde başlıca tedavi ilkeleri
şunlardır:
• Hipertansiyon hedeflerinden ödün verilmemelidir.
• Antihipertansif kombinasyonlardan kaçınılmamalıdır.
• ACE-I ve ARB dozları yüksek tutulmalıdır.
• Tedavide tercihan diüretik de olmalıdır.
• Nonfarmakolojik önlemler, kilo mücadelesi ve destek tedavileri önemle
izlenmelidir.
• Diğer kardiyovasküler risk faktörleri gözden kaçırılmamalıdır.
• Antienflamatuvar ilaç dozları olabildiği kadar düşük tutulmalıdır.
• Lokomotor sistem hastalığının tedavisinde ilaç dışı yöntemler (fizik tedavi,
manuel terapi vb.) ilaç yerine daha fazla tercih edilmelidir.
LOKOMOTOR SİSTEM HASTALIKLARI VE HİPERTANSİYON
Yorum